Análisis del Uso del Color y la Composición en la Pintura

Emprega cores planas moi vivas, azuis, laranxas, verdes, amarelos pero dispostos de xeito arbitrario como esos troncos azuis das árbores ou solo do primeiro plano alaranxado. Neste sentido, a cor non pretende ser realista senón simbolista.

Voluntariamente desatende as regras da perspectiva como sucede en xeral dende a irrupción do impresionismo e da cor tonal.

Como dixemos, as cores se forman no ollo do espectador e o pintor o que fai é dispoñer zonas de cores puras normalmente en forma de puntos, pero en ocasións con pequenas pinceladas horizontais, por exemplo, na auga do río. É o espectador o que inconscientemente mestura as cores. A cor violeta se consegue mesturando moi xuntos puntos de cor azul e vermello. Non hai liñas, pero a sensación das siluetas das figuras consíguese delimitando as superficies de cor con contrastes.

A nivel espacial parece que nos atopamos cunha perspectiva lineal clara cuxo punto de fuga se atopa a carón das cabezas das dúas enormes figuras de pé á dereita do cadro. Pero, paradoxicamente, nos atopamos cunha serie de figuras que obstaculizan o percorrido da nosa ollada, dificultando o noso acceso a ese punto de fuga.

En canto ás figuras, estas parecen estatuas inmóviles, non son nada naturais, predominando a súa disposición de perfil ou de frente sen ningunha figura en tres cuartos ou escorzada, e sen amosar ningunha traza de movemento. Estas figuras parecen anónimas e psicoloxicamente ailladas, como se se tratase dun fragmento dun friso clásico ou do antigo Exipto. As figuras están reducidas a corpos sinxelos, xeométricos, esquemáticos, o que converterán a Seurat nun precursor da pintura cubista.

Por último, tamén o marco forma parte da obra ó delimitala.

Non hai un tema, e se o hai é intranscendente, pois realmente non sucede nada. O autor suma xéneros: unha paisaxe, unha natureza morta e unhas figuras, unha delas espida, unha muller de carne e óso que coa súa mirada nos inclúe nesa escena á que non acabamos por darlle significado. Emprega un gran formato, o que resultou igualmente rexeitable para o público, posto que os grandes lenzos estaban reservados para temas históricos, relixiosos ou mitolóxicos, non para algo tan intranscendente como o que Manet mostraba.

No claro dun bosque, catro personaxes parísenos, todos xoves, almorzan ás beiras do Sena. Os dous homes, vestidos de forma elegante á moda do momento, con sombreiro e bastón, están tombados sobre a herba charlando cunha muller espida que mira directa e descaradamente ó espectador. Ó fondo, a outra figura feminina, con camisa, agochada e cos pés na auga. No primeiro plano hai unha espléndida natureza morta formada por un picnic, unha cesta de froitas, un pan, unha botella e o sombreiro e as roupas que a muller espida. A iconografía utiliza a xente da cidade, burgueses, son figuras realistas, lonxe da perfección idealizada, cun claro contido erótico: homes vestidos e mulleres espidas coas pernas entrelazadas.

A composición organízase por medio de triángulos: dous teñen o seu vértice nas cabezas masculinas, outros son menores como o que repite a perna da muller, e tódalas figuras poden englobarse dentro doutro que ten o vértice no paxaro. Non ten a perspectiva tradicional, xa que a muller do fondo na banda semella estar suspendida no aire á altura das cabezas das figuras do primeiro plano, e na outra banda o seu tamaño, tendo en conta a distancia á que está, é incorrecto. As formas recórtanse, case sen relevo, planas, aínda que en escorzo, colocados diante da paisaxe, cun punto de vista moi alto, que o pintor utiliza como un simple decorado; só aparece a perspectiva na natureza morta, hai profundidade e un lixeiro modelado. Realmente, a profundidade lógrase por medio das pantallas laterais do arboredo que presentan a escena como entre bambolinas. Non podemos esquecer que a supresión de perspectiva ten moito que ver coa estampa xaponesa que viña de ser moi ben acollida na arte occidental. Pero, ó tempo, tamén o pintor demostra con ese primeiro plano que é un bo pintor, que cando quere segue as normas académicas; se non as segue escrupulosamente é porque renuncia conscientemente a elas, non porque careza de mestría.

Existen fortes contrastes de luces e sombras, nas que non se emprega a cor negra, substituída por diversos matices de verde. Non responde ó claroscuro tradicional. O foco de luz está na apertura da vexetación do fondo, a claridade vaise filtrando a través da herba e da auga. Pero a muller espida está plenamente iluminada por unha luz frontal; ela é o centro de toda a obra.